Luang Prabang - Danang

Hanoi

Om 05:30 in de ochtend ging de wekker alweer. Iets wat we natuurlijk niet gewend waren, maar wat wél verrassend goed uitpakte. Als gretige ”packbackers” stapten we om 06:00 in de tuktuk richting het vliegveld. Uit ervaring weten we dat vervoer op tijd geregeld moet worden. Al doende leert men. Rond 06:30 kwamen we aan op het vliegveld van Luang Prabang en om 8:30 vertrok ons vliegtuig richting Hanoi. Hoi Hanoi. Focking druk. 

Wij hadden de keuze uit een aantal vervoersmiddelen om in het centrum te komen. Wij hebben de bus genomen. Ook leuk. Deze stad lijkt in eerste instantie nog drukker dan Bangkok. We moesten eerst weer een kleine 10 minuten acclimatiseren voordat we weer normaal konden functioneren. Door de chaos liepen we ons hostel ook nog eens voorbij. Wat je hoort, als je hier bent, zijn ontzettend veel claxons. De mensen toeteren hier meer uit medeleven, dan uit agressie. Een soort ongeschreven regel. 

De volgende dag zijn we naar de Hao Lo gevangenis geweest. Een gevangenis die gebouwd is door de Franse heerschappij rond het jaar 1900. De Fransen hielden hier belangrijke Vietnamese politieke figuren gevangen. Vietnam streed op zijn beurt om onafhankelijkheid ten opzichte van Frankrijk. Later werden er ook Amerikaanse piloten vastgehouden tijdens de Vietnamoorlog. In Vietnam ligt de focus wat meer op het communisme terwijl Amerika zich vooral bezig hield met kapitalisme. Genoeg geschiedenis.

Diezelfde middag werd Silke getroffen door een buikgriep. We hebben een taxi aangehouden en we zijn direct naar ons hostel terug gereden. In de avond kwam ze weer wat bij. Gelukkig maar want de volgende dag zouden we naar Cat Ba Island - Halong Bay.

Cat Ba Island - Halong Bay

De volgende ochtend vroeg uit de veren. Zo’n 4 uurtjes rijden en we kwamen aan bij ons hotel in Cat Ba. Helaas geen mooi weer, onhygiënisch en wederom een zieke Silke. Een typisch gevalletje farmaceut. 

Een kleine domper op de reis. Gelukkig hebben we prachtige herinneringen van andere plekken. We boeken voor de zekerheid toch nog maar een nacht bij in het Chu Long hotel. Ondertussen, toen Silke ziek was, is Lars zelf op de ‘strûn’ geweest en heeft Canon Fort bezocht. Na Catba en een aangesterkte Silke, reizen we verder naar Ninh Binh, een bus reis van circa 4 uren. Prima te doen dus. We hebben er ondertussen 9200 km opzitten betreft reizen (vanaf Moskou).

Ninh Binh

Onze eerste indruk is goed, een gezellig plekje met overigens heel veel restaurants en hostels (daar blijf je je over verbazen). De backpack gaat weer op de rug en we lopen naar ons hostel, ergens tussen de grote rotsformaties. Dit was nog een behoorlijke wandel met een backpack en een rugzak. Het gevalletje zweet in je bilnaad was ook hier het geval. We wandelen naar het hostel met links en rechts velden gevuld met iets waar we de naam niet van weten. Het zou ons niets verbazen als het rijst was geweest. Met op de achtergrond het geluid van kwakende kikkers en piepende muizen.

Aangekomen bij het hostel kunnen we een fiets lenen om terug naar de stad te fietsen. Twee oude omafietsen uit het jaar 1953 zat er helaas niet in. In plaats daarvan kregen we twee 10e hands veel te kleine fietsen, waarbij het zadel afkomstig was van een mountainbike. Dit zadel zat ook nog eens niet goed vast. Verassend. Als je iets te ver achterop het zadel ging zitten , schoot de voorkant weer omhoog. Vervelend als je daarvoor net iets te fanatiek op de trappers hebt staan trappen en even wilt bijkomen. Zadel versus balzak.

Pinnen in Vietnam is best lastig met een Rabobank pas. Tenminste, wel in Ninh Binh. Gelukkig hebben we een creditcard die we kunnen gebruiken als we weer als twee gretige honden naar de ATM stormen om wat Vietnamese Dong te bemachtigen. Zo hadden we weer genoeg cash op zak om ons hostel te betalen , een scooter te huren en een boottocht te maken door de grotten van Ninh Binh. Dit was indrukwekkend. Prachtig landschap. In dit plaatsje zijn we zo’n drie nachten verbleven. Onze bedden waren kneitertje hard dus lekker slapen zat er niet in. 

Phong Nha

De omgeving van Ninh Binh en Phong Nha lijken ietwat op elkaar. Beide gebieden beschikken over een groot aantal grotten. We hebben hier drie nachten doorgebracht in het Gecko hostel. Schoon en comfortabel. Dat is niet altijd het geval. 

Hué

In Hué hebben we de verboden stad - wat vroeger eigendom van de keizerlijke familie was - bekeken. Ook hebben we het verlaten waterpark bezocht. Hier hadden ze zo’n 3 miljoen euro aan gespendeerd om vervolgens de bouw stil te leggen. Zonde. Verder zijn we over de boulevard gelopen en hebben we gesprekken met locals en kinderen gevoerd. De meeste kinderen tonen hier ontzettend veel belangstelling voor de Engelse taal. Hier hebben we promotie gemaakt naar eerste klas amateurniveau. Goed voor je zelfvertrouwen.

Danang

Veel backpackers slaan Danang over. Wij niet. Wij willen strand. Danang staat bekend om zijn prachtig witte stranden. Dat was inderdaad het geval. We keken de hele reis al uit naar zon, zee en strand. En wat waren we blij toen we de zee zagen. Mankini aan en hup de zee in. Ongeveer 35 gram zout voor elke liter zeewater. Vet kut als je dit even vergeet en getrakteerd wordt op een flinke lading zeewater in je mond.

Ondertussen droppen de chauffeurs van de luxe touringcars tientallen selfie-chinezen. Ze reageren erg hysterisch wanneer ze de zee zien en het water met hun tenen aanraken. Binnen 10 seconden stond het hele strand vol met selfie-chinezen en ook de zee stond vol met niet-hoog-springende-teletubbies. Dit vraagt om uitleg. We kijken even om ons heen. Rechts van ons staat een teletubbie die in de lucht probeert te springen. Ze komt amper 10 cm van de grond. En dat allemaal voor het perfecte plaatje. Het was het gebrek aan sprongkracht wat het allemaal zo mooi maakte. Een lust voor het oog.

Het volgende exemplaar bevond zich recht voor ons op 3 meter afstand. De jongen had zwart haar, een bril op en zijn blousje open. Enthousiast manouvreerde hij zich in een pose die wat onhandig op ons overkwam. Wij noemen het maar de patrick-zeester-pose. Armen en benen gespreid, lachend naar de camera. Ze nemen echt de meeste vreemde houding aan om zo een dikke hit te scoren op social media. Verbazingwekkend.

Een ander veelkomend schouwspel is dat véél te oude verschrompelde Spongebob’s naar véél te jonge goeduitziende Sandy’s kijken. Zonder schaamte kijken ze elke vrouw achterna. Als de vrouw dan aan het oog is onttrokken, vervolgt de man zijn weg. Ondertussen zijn er ook weer nieuwe bussen aangekomen. En dit blijft de hele dag doorgaan. Eén groot toneelstuk. Genoeg om je lach spieren eens even goed aan het werk te zetten. Wellicht is de hitte ons naar het hoofd gestegen. Het lijkt hier verdomme Disneyland wel.

Dit was het voor nu. Wij gaan er weer vandoor. Groeten fon ûs en een hele dikke tût en knuffel !!